СОЦИЈАЛНА ИСКЛУЧЕНОСТ: ПОИМ, ПРИСТАПИ И ОПЕРАЦИОНАЛИЗАЦИЈА

Abstract

Популарноста на социјалната исклученост е несразмерна со нејзината
концептуална и теоретска втемеленост. Во текстот се говори за проблемите
на дефинирање на социјалната исклученост, за основните пристапи, како и
обиди за операционализација на овој концепт. Авторот посебно внимание
посветува на разграничување на социјалната исклученост од другите концепти
или пристапи, особено на разграничувањето на социјалната исклученост и
сиромаштијата, бидејќи во почетоците поимот на исклученост се појави како
замена за сиромаштијата. Авторот ги анализира предностите и недостатоците
на концептуалното пренасочување кон социјалната исклученост. Една од
предностите на концептот е што овозможува лесно преоѓање од еден дискурс
или парадигма, кон друга. Различните значења и причинители за социјалната
исклученост, како и моделите на социјалната интеграција се анализирани
преку три парадигми: солидарност, специјализација и монопол. Досега постоеја
различни обиди за операционализација на социјалната исклученост. Авторот
смета дека комбинацијата од неповолни дистрибуциски и релациони (пар­ти­ципа­тивни) димензии може да служи како показател за социјална исклученост.
Исто така, се укажува на потребата за посложена анализа на индикаторите за
ис­клученост. Концептот на исклученост ги поврза материјалните и социо-психо­лошките аспекти на животниот стандард. Настојувањата во европската соци­јална политика за замена на терминот сиромаштија со исклученост, не се
со­сема оправдани. За да може социјалната политика да ги насочи своите инстр­у­менти кон ризичните групи и да спречи сиромаштијата да заврши со марги­нализација и ограничена социјална партиципација, се чини разумно дека
тре­ба да ги задржи и двата пристапи: сиромаштијата и социјалната иск­лу­ченост