SVETO I PROFANO U MARINKOVIĆEVOJ „GLORIJI”

Сажетак

U radu Sveto i profano u Marinkovićevoj „Gloriji” interpretiran je tragički ritam radnje koji se zasniva na motivskoj geometriji sastavljenoj od kontrastivnih svetih i profanih semantičkih elemenata. Oni su kontekstualizirani u dva značenjski oponentna realna /dramska prostora – katedralu i cirkus. Odnos svetoga i profanoga tumačim u širem kontekstu koji se ne odnosi samo na dramaturgijsku funkciju jer upućuje na filozofiju, posebno filozofiju religije, ali i antropologiju i simbologiju. Taj odnos u ovoj je drami znatno kompliciraniji ako se sagleda iz određenih gledišta (na primjer onih koje nude Mirce Eliade i Nikos Čausidis) koji produbljuju središnji problem interesa nekim spoznajama koje nisu dosada bile prisutne u tumačenju ove drame Ranka Marnkovića. Naročito bi nas problematizacija cirkusa i cirkuskih točaka mogla odvesti do rasprave o «arhetipskim vizualnim i mitsko-simboličnim pramodelima» i drugačijem odnosu prema onom što se ustaljeno smatra različitim u tumačenju svetoga i profanoga u ovoj drami.