ОДРАЗОТ НА ТРАУМАТА НА МАКЕДОНСКИОТ НАРОД ВО РОМАНИТЕ НА ЃОРЃИ АБАЏИЕВ И НА ТАШКО ГЕОРГИЕВСКИ

Сажетак

Светската историја е испишана со војни и револуции, кои историјата и политиката ги согледуваат преку фактите. Со трау­матските последици кај луѓето се занимава психијатријата, кои често место наоѓаат и во литературата. Бројни дела се напишани од директни учесници, сведоци, потомци на тие настани. Маке­дон­ската историја изобилува со историски настани, кои оставиле вкоренети трауми кај македонскиот народ. Во текот на 19 век, кога биле формирани државите и нациите, биле кренати бројни буни и востанија преку кои македонскиот народ се борел за ослободување од петвековното ропство и за правото на своето самоопре­де­лување. Но, Големите сили имале територијален интерес за Маке­донија, поради што тие не воделе сметка за демократското право на македонскиот народ, а апелите за помош ги заглушувале. Поради тоа во 1903 година во Солун, млади револуционери – гемиџии, солунските атентатори извршиле акција преку која сака­ле да го свртат вниманието кон македонското прашање. За психо­лошките последици кај еден од преживеаните од овој историски чин пишува Ѓорѓи Абаџиев во романот Пустина. Судбината на македонскиот народ била решена на неденократски начин во 1913 година, со Букурешкиот договор, со кој била извршена поделба на територијата на Македонија, а со тоа и на македонскиот народ, кој бил разнебитен. За овој политичко-историски настан, кој оставил траума кај македонскиот народ, како на индивидуален, така и на колективен план, и која се рефлектира до ден денешен, пишува Ташко Георгиевски во своите девет романи, насловени под едно име Црно семе.