ЗАГУБАТА, КУЛТУРНАТА МЕМОРИЈА И ЛИТЕРАТУРАТА НА ЕГЗИЛОТ

Apstrakt

Траумата на егзилот е поврзана со загубата, на што особено се осврнува Едвард Саид во своето дело „Рефлексии за егзилот“. Овој аспект го споменува и Зигмунд Фројд во „Жалење и меланхолија“, па оттаму и инсистирањето на голем број теоретичари на егзилот сите книжевни дела што го тематизираат преместувањето, заминувањето да се живее другаде, да бидат разгледувани и во контекстот на психологијата на загубата. Текстот ги изложува спротивставените ставови за литературата за егзилот на Едвард Саид, Џон Неубауер и Пол Табори, и нивните дефинирања на термините: егзиланти, бегалци, експатријати, апатриди, и ја истражува особената важност на културната меморија во литературата, која го тематизира егзилот и која се однесува на оние што не живеат во земјата во која се родени, или е создадена од нив. Потпирајќи се на истражувањата на Азаде Сејхан за сеќавањето и она што таа го нарекува „пишување надвор од нацијата“, текстот ја анализира литературата на егзилот како интенционално сеќавање предизвикано од загубата, која се повикува на реставрирачката способност на културната меморија, за да ги поврзе минатото и сегашноста во една интегративна целина.