Функциите на парадигмите со има и н/т-партицип во градскиот велешки говор

Abstract

Глаголскиот систем на македонскиот јазик е еден од најбогатите и од најразвиените во рамките на словенскиот јазичен свет. Од една страна, македонскиот јазик во својата структура ги чува наследените словенски карактеристики, но, од друга, во својот систем вградил особености мотивирани од непосредниот контакт со другите балкански јазици. Тој е единствениот словенски јазик што во својот систем ги вградил перифрастичните конструкции со има и н/т-партицип како регуларни парадигми. Овие конструкции се разгрануваат во цела паралелна конјугација со сите други сложени глаголски форми. Покрај тоа, македонскиот јазик не ги отфрлил наследените конструкции со сум и л-формата, туку сè повеќе ги поместувал во модалната сфера на употреба. Употребата на има-конструкциите е карактеристична за југозападното македонско наречје, а гледајќи од денешна перспектива, зема сè поголем замав во современиот македонски јазик. Овој текст се осврнува на состојбата на конструкциите со има во рамките на говорот на градот Велес, како дел од централните говори на западното македонско наречје. Во фокусот на интерес е поставена функционално-семантичка анализа на овие конструкции, особено наспроти конкурентните парадигми со сум и л-формата.